همه ما مسئولیم…
- شناسه خبر: 804
- تاریخ و زمان ارسال: 4 آبان 1402 ساعت 10:14
- بازدید : 150
- نویسنده: مجتبی صالحی
همه ما مسئولیم
✍محسن برزگران
اگر سیساله به بالا باشید حتما مهرماه سال ۱۳۸۲ را به یاد دارید.
اولین دور مذاکرات هستهای ایران پس از افشای فعالیتهای زیرزمینیاش.
آن روز، شروع ماراتن نفسگیری بود که تا هنوز بر سر این سرزمین سنگینی میکند.
این نامها را به یاد میآورید؟
البرادعی، بیانیهی سعدآباد، یوشکا فیشر، جک استراو، حق مسلم، کیک زرد، خاویر سولانا، علی لاریجانی، فُردو، آب سنگین، غنیسازی، اورانیوم، یوکیو آمانو، آلمآتی، بستهی پیشنهادی، کاغذپاره، پنج بهعلاوهی یک، لوزان، بنبست مذاکرات ژنو، رایزنی، برجام، تحریم، تعلیق، و هزار تا چیز دیگر…
حالا، بیست سال از آن روز میگذرد. در طول این سالها هر بار خبرگزاریهای بینالمللی را دیدیم نام ایران جز در کنار یکی از این واژهها نبود. هر بار مقامی بلندپایه به ایران آمد یا برای تهدید به تحریم بود یا تشویق به مذاکره.
نه تفاهمنامهای، نه توسعهی زیرساختی و نه سرمایهگذاری کشوری خارجی. هیچ!
هرچه بود شاخو شانه کشیدن بود و تعقیب و گریز و پنهانکاری.
بیست سال از فرصتی که میشد صرف توسعه کشور شود بر سر مسائلی که میتوانست حتی مسئله نباشد، سوخت.
ما جوانیمان را با از بر کردن نامهایی سوزاندیم که آدمهای عادی در جهانی عادی حتی یکیشان را نشنیدهاند. حالا بوی توافقی تازه به مشام میرسد.
با همان گروه، همان رویکرد داریم برمیگردیم سر خانهی اول! شاید این توافقنامه باز بعد از دو سال پاره شود شاید هم دیر بپاید.
شاید دیپلماسی بر میدان چیره شود شاید میدان به دیپلماسی بچربد. اما راستش دیگر برایم مهم نیست.
نه دیگر بعد از حصول توافق بر طبل شادانه میکوبم نه در صورت شکست مذاکرات زانوی غم بغل میزنم. بس است. دیگر بس است!
اینها با صد زبان نشانمان دادند چیزی که هرگز نمیفهمند مسئلهی منافع ملیست و نظرخواهی از مردم. خر خودشان را میرانند در جهانی موازی با واقعیتهای کشور.
نمیدانم! شاید “آینده” آبستن روزهای بهتری باشد، اما من یکی خشم و حسرتی را که از “گذشته” تا “حال” در دل ما کاشتند با این شادیهای کوچک حرام نمیکنم.
چیزی از دست رفته که دیگر با هیچ توافقی باز نمیگردد :
*عمر عزیز یک ملت!…*
متاسفانه الان با حالت انفعالی و خستگی اجتماعی مواجه هستیم. افسوس!!!
سرزمین سوخته ای را تحویل نسل مایوس، بی انگیزه و سرخورده ای تحویل میدهیم!
وای بر ما، ما همه مسئولیم!